دل آرمیده به خون مکش ز فسون رنگ وهوای گل

ستم ست غنچهٔ این چمن مژه واکند به صدای گل

به حدیقه ای که تبسمت فکند بساط شکفتگی

مگر از حیا عرقی کند که رسد به خنده دعای گل

به فروغ شمع صد انجمن سحری ست مایل این چمن

چو گلیم از برو دوش من بکشند سایه ز پای گل

چمنی است عالم کبریا بری ازکدورت ماسوا

نشود تهی به گمان ما ز هجوم رنگ تو جای گل

ز بلند و پست بساط رنگ اثری نزد در آگهی

که چه یافت سبزه کلاه سرو و چه دوخت غنچه قبای گل

چمن اثر ز نظر نهان به مآثرت که کشد عنان

ز بهار می طلبی نشان مگذر ز آینه های گل

قدح شکستهٔ فرصتت چقدر شراب نفس کشد

به خمیر طینت سنگ هم زده اند آب بقای گل

تو به دستگاه چه آبرو ز طرب وفا کنی آرزو

که نساخت کاسهٔ رنگ و بو به مزاج خنده گدای گل

به خیال غنچه نشسته ام به هوای آینه بسته ام

ز دل شکسته کجا روم چو بهارم آبله پای گل

بگذشت خلقی ازین چمن به نگونی قدح طرب

تو هم آبگینه به خاک نه که خم است طاق بنای گل

ندوی چو بیدل بیخبر دم پیری از پی کر و فر

که تهیست قافلهٔ سحر ز متاع رنگ و درای گل